Urodziła się w 1937 roku w miejscowości Hatowice (pow. sokalski, woj. lwowskie). Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne.
W 1939 roku ojciec Eugenii Sędzimir brał udział w kampanii wrześniowej, po zakończeniu której, ranny, trafił do jednego z niemieckich stalagów. Do Hatowic wrócił w 1941 roku.
W związku z narastającym niebezpieczeństwem ze strony miejscowych nacjonalistów Ukraińskich uciekł do Sokala i ukrywał się wraz z innymi mężczyznami w klasztorze oo. bernardynów. Eugenia Sędzimir wraz z matką i starszym bratem została w Hatowicach.
W marcu 1943 roku rodzina zdecydowała się na ucieczkę z Hatowic do Zarzecza k. Jarosławia, gdzie spędzili 1,5 roku. Tam Eugenia Sędzimir zaczęła chodzić do pierwszej klasy szkoły powszechnej. Następnie przeprowadzili się do Hrubieszowa, skąd po trzech latach wrócili w rodzinne strony, do Bojanic – miejscowości, w której urodził się ojciec Eugenii Sędzimir. Ona sama naukę kontynuowała najpierw w szkole powszechnej w Hrubieszowie, a następnie w Warężu.
W 1951 roku w ramach tzw. wyrównania granic, rodzina została przymusowo wysiedlona do Kożuchowa k. Nowej Soli w dawnym woj. zielonogórskim. W Nowej Soli Eugenia Sędzimir ukończyła Liceum Ogólnokształcące i zdała maturę. W 1958 roku wyszła za mąż i wyjechała do Krakowa, gdzie obecnie mieszka.
Wybrane fragmenty relacji:
1. Wejście Niemców do Hatowic. Hatowice, 1941.
2. Pierwszy napad Ukraińskich nacjonalistów w Hatowicach. Hatowice, 1942.
3. Narastanie niebezpieczeństwa ze strony Ukraińskich nacjonalistów, ukrywanie się. Hatowice, 1942/1943.
4. Ucieczka z Hatowic. Marzec 1943.
5. Życie w Hrubieszowie. Hrubieszów, 1945-1948.
6. Przesiedlenie w związku z tzw. wyrównaniem granic. Bojanice, 1951.
